Niepokojąca Druga szansa Katarzyny Miszczuk

Najnowsza powieść Katarzyny Bereniki Miszczuk pt. „Druga szansa” jest zupełnie inna od pozostałych powieści autorki. Zniknął humor, pojawił się dreszczyk. Z tym dreszczykiem bywa jednak różnie. Gosiarella uznałaby powieść za bardziej niepokojącą, niż straszną. Dodałaby jeszcze creepy! Zapomnijcie o starym, dobrym piekle. Pożegnajcie diablicę Wiktorię by przywitać zwariowaną (doskłownie!) Julię. Zapnijcie pasy, przyczepcie plakietkę z napisem "gość", nie bierzcie leków od nieznajomych i przygotujcie się psychicznie do zwiedzania szpitala psychiatrycznego!  

Tytuł: Druga szansa

Autor: Katarzyna Berenika Miszczuk

Wydawca: Uroboros

Data wydania: 2013

Ilość stron: 330

"Chcę wiedzieć, kim jestem. Bez tego... jestem tylko cząstką siebie. Chcę być całością"

Młoda dziewczyna budzi się w zakładzie zamkniętych o wdzięcznej nazwie Druga szansa. Nie pamięta swoje imienia, rodziny, przeszłości, ani nawet wyglądu. Jest dla siebie zupełnie obcą osobą. Jej terapeutka podsuwa jej pewne fakty, którym Julia nie do końca ufa. Gdy odstawia lekki zaczyna słyszeć i widzieć rzeczy, które odbiegają od rzeczywistości, a wraz z nimi pojawia się odwieczny dylemat wariata (robocza nazwa zjawiska wymyślonego przez Gosiarella, które zostało szerzej opisane tutaj). Wierzyć tajemniczej postaci, czy lekarzom? Brać tabletki, dzięki którym głosy znikają? Każdy rozsądny człowiek powiedziałby, że tak, ale Julia mieszka w szpitalu psychiatrycznym.

Nie do końca wiem, jak odebrać historię przedstawioną w „Drugiej szansie”. Z pewnością jest niepokojąca, choć lepiej oddaje to słowo creepy. Nie mrozi krwi w żyłach, nie budzi lęku, a przynajmniej nie u Gosiarelli. Pojawia się trochę nadnaturalnych rzeczy, które może i wydawałyby się straszne, gdyby zostały inaczej opisane, ale nie są. Nawet czarne charaktery są bardziej groteskowe niż przerażające. Dlaczego w takim razie książka wydaje mi się niepokojąca? Przez wspomniany wcześniej dylemat wariata, przez który czytelnik nie może jednoznacznie ocenić co jest prawdą, a co szaleństwem. Ciężko oddzielić jawę od omamów, gdyż ta granica jest cienka. Szczerze? Uważam to za plus, zmuszający do myślenia.

Z najnowszą powieścią pani Miszczuk mam jeszcze jeden problem. Mianowicie niedokończone wątki, żeby nie napisać błędy logiczne. Autorka na chwilę obecną nie planuję wydania kontynuacji, dlatego to co uważam za błąd, przeoczenie, czy też nierozstrzygnięte tematy, nie będę miały szansy być naprawione. Coś się zaczyna, znika i stoi w sprzeczności zarówno z szaleństwem, jak i zdrowym rozsądkiem. Przytoczenie i analizowanie któregokolwiek z nich, popsuje wam zakończenie, dlatego się wstrzymam. Taka niedbałość ze strony autorki (i to ulubionej polskiej pisarki!) drażni mnie nieziemsko. Na pocieszenie dodam, że spora część czytelników ich nie zauważyła, więc macie szansę uniknąć rozczarowania.

Jak zwykle Katarzyna Miszczuk nie zawracała sobie głowy płomiennym romansem, a raczej upchała go w tle wydarzeń. Zamiast sprzedawać czytelnikom na siłę emocjonalną historię miłosną, stworzy realną więź między dwojgiem ludzi. W tym szaleństwie jest miejsce na rozsądek. Nikt nie rzuca swojego życia dla nowopoznanej miłości, choć drobną głupotę popełnić można. Dzięki temu relacja między Julią i Adamem jest przyjemna w odbiorze. Sami bohaterowie również są całkiem sympatyczni, choć przeważnie mają niezła fazę po porządnej dawce leków psychotropowych. Bez nich bywają nieco szaleni i nadpobudliwi, ale czego ja mogę wymagać od pacjentów szpitala psychiatrycznego?

Powieść nie jest zła. Kilku wariatów, którzy notabene mogą być zdrowsi na umyśle od swoich terapeutów, podaje czytelnikom pigułki na pobudzenie płata czołowego. Kopie psychikę, zmusza do myślenia, umila czas. Błędy denerwują, gdy się je dostrzeże. Niektóre pytania pozostają bez odpowiedzi, a granica między obłędem i rzeczywistością jest bardzo cienka. Gosiarella daje zielone światło – można czytać, ale ostrożnie.
Ocena: -3/6

Za pobyt w szpitalu psychiatrycznym "Druga szansa" dziękuję Grupie Wydawniczej Foksal