"Przychodzi mi do głowy tylko jedna myśl.
To nie jest miejsce dla dziewczyny, która igra z ogniem."
Zwycięzcy 74 Głodowych Igrzysk wrócili do Dwunastego Dystryktu, gdzie prawie ze sobą nie rozmawiają. Kiedy nie muszą już grać przed kamerami nieszczęśliwych kochanków, nie utrzymują ze sobą nawet przyjacielskich stosunków, choć mieszkają po sąsiedzku w Wiosce Zwycięzców. Nieoczekiwanie w domu Katniss pojawia się prezydent Snow, który informuje dziewczynę, że jej wyczyn z jagodami zapoczątkował iskrę, która niezduszona w porę może przyczynić się do wszczęcia rebelii, przy czym grozi jej, że jeśli w szybkim czasie nie przekona mieszkańców Panem do swojej miłości do Peety, to jej bliskim może stać się coś złego. W niedługim czasie Katniss, Peeta i ich ekipa wyruszają w Tournee Zwycięzców. Ich podróż zaczyna się w Jedenastym Dystrykcie, gdzie oddają hołd rodziną Rue i Thresha, a kończy w Kapitolu, gdzie Peeta oświadcza się swojej ukochanej. Wkrótce po tych wydarzeniach rozpoczynają się przygotowania do Ćwierćwiecza Poskromienia.
"— Panie i panowie, Siedemdziesiąte Piąte Głodowe Igrzyska uważam za otwarte!"
Z początku wydaje się, że autorka daje nam i swoim bohaterom chwilę odetchnąć po poprzednich masakrycznych wydarzeniach, jednak nie na długo. Wydarzenia z tego tomu są równie okrutne, smutne i wzruszające, co w ostatniej części. W sumie udało mi się tym razem względnie utrzymać emocje na wodzy, to i tak mimo znajomości fabuły było to ciężkie. Książka porwała mnie w wir wydarzeń i zaskakujących zwrotów akcji.Dodatkowo dynamiczna narracja pierwszoosobowa tworzy atmosferę, która z jeszcze większą mocą podkreśla dramatyzm i dynamizm zdarzeń. Suzanne Collins nie odpuszcza nam ani przez moment za co z jednej strony naprawdę wdzięczna, zaś z drugiej bardzo żal mi bohaterów, z którymi zdążyłam już zżyć się, jak z żadnymi innymi postaciami literackimi.
„- Człowiek się dostosowuje i wydaje mu się, że jakoś sobie poradzi, bo przecież nie jest tak źle, aż tu nagle...”
"Śmieję się, lecz po policzkach spływają mi łzy."
Wiele mówi się o powracaniu do tych książek, które wywarły na nas największe wrażenie, są najwybitniejsze z gatunku lub po prostu się czymś wyróżniają. Jednak zazwyczaj takie powrotu rzadko mają miejsce. Mała ilość czasu, duża ilość książek zalegająca na naszych półkach, dobrze rokujące nowości wydawnicze, a przede wszystkim znajomość fabuły i zakończenia skutecznie nas powstrzymują od ponownego sięgnięcia po znajomą pozycję. Jeśli chodzi o mnie i serię Igrzysk Śmierci to traktuję powrót do nich, jak nagrodę i było tak także tym razem. Czytanie o przygodach Katniss daje mi mnóstwo przyjemności i najchętniej czytałabym to aż do znudzenia, jednak muszę się ograniczać, bo inaczej większość życia spędziłabym na moim Igrzyskowym uzależnieniu. Czy wy też witacie jakąś książkę, jak starego przyjaciela?
W pierścieniu ognia, tak jak i jej poprzedniczkę mogę bez najmniejszego wyrzutu polecić każdemu, jednak proszę was o dwie rzeczy. Po pierwsze przeczytajcie najpierw Igrzyska Śmierci, a po drugie nie czytajcie jej w biegu, bo nie pozwoli wam od siebie odejść.
Ocena: 11/10
Na trylogię składa się:
"Robię niekończące się piruety, przez ułamek sekundy ciężko oddycham, jestem całkowicie osłonięta przez niezwykłe płomienie, aż nagle, w jednej chwili pożar gaśnie, więc powoli nieruchomieję i zastanawiam się, czy zostałam całkiem goła. Dlaczego Cinna postanowił spalid moją suknię ślubną? Nie, nie jestem naga. Mam na sobie suknię uszytą według tego samego projektu, który posłużył do wykonania sukni ślubnej, ale tym razem kreacja jest czarna jak węgiel i cała pokryta drobnymi piórami. Ze zdumieniem unoszę długie, powłóczyste rękawy i rzucam okiem na podgląd w telewizorze. Jestem cała czarna z wyjątkiem białych plam na rękawach, które do złudzenia przypominają skrzydła. Cinna przemienił mnie w kosogłosa."
