Dynastia Tudorów (2007-2010)

Serial przez 4 sezony opowiada historię życia angielskiego króla Henryka VIII. Henryk był drugim monarchom z dynastii Tudorów. Zasiadł na tronie, gdy miał 11 lat. Gdy ukończył 18 rok życia poślubił mającą 24 lata Katarzynę Aragońską, wdowę po swoim zmarłym bracie Arturze. Owocem związku była księżniczka Maria oraz 5 martwych dzieci. Król nie doczekał się po tym związku, męskiego potomka, który zapewnił by przetrwanie dynastii. Stosunki z Katarzyną stawały się coraz bardziej oziębłe, a królewskie łoże ogrzewane było przez inne kobiety. Mniej więcej w tym momencie swoją akcje rozpoczyna serial.

Premiera: 2007

Twórca: Michael Hirst

Gatunek:  Dramat historyczny

Sezony: 4

Ocena: świetny!

Poznajemy młodego, przystojnego, wysportowanego i porywczego króla, któremu bardzo zależy by odcisnąć swój ślad na kartach historii. Jest skory do wojny, choć częste zmienianie fontów nie służy długoterminowym zatargom. Król Henryk VIII (Jonathan Rhys Meyers) często zmienia zdanie i kobiety. Właściwie wszystko szybko mu powszednieje, czy to zamki, czy to doradcy, czy też przyjaciele. Osoby o wysokich ambicjach starają się wymyślać coraz to nowe intrygi, byle tylko pozostać w łaskach króla, jak najdłużej. Tym sposobem na drodze króla zostaje postawiona piękna i niezwykle inteligentna Anna Boleyn (Natalie Dormer), która szybko zdobywa królewskie serce i staje się nową Królową Anglii. [Użycie pojęcia "spoilera" wydaje mi się absurdalne w przypadku serialu historycznego, ponieważ każdy powinien znać przynajmniej podstawowe informacje odnośnie życia tego wielkiego władcy, dlatego pozwolę sobie swobodnie przytaczać dalszą historię.] Anna okazała się kolejną Królową nie potrafiącą dać Anglii następcy tronu. Do akcji wkracza więc kat, który ścina niepotrzebne już postacie, a na scenie pojawia się kolejna rodzina wpychająca we wdowie ramiona króla kolejną małżonkę - Jane Seymour (Anita Briem). Trzecia Królowa jest piękna i łaskawa niczym anioł. Stara się pogodzić męża z wydziedziczonymi córkami. Jej ostatnim i największym dokonaniem jest wydanie na świat zdrowego synka. Później pojawiają się kolejne 3 Królowe. 

Serial posiada wspaniałą zaletę, potrafi sprawić, że postacie znane nam głównie z kart podręcznika do historii, nie są już jednowymiarowymi, martwymi i niezbyt ciekawymi przedstawicielami swoich czasów, stają się tętniącymi życiem znajomymi twarzami z kolorowego ekranu. Wywołują w nas morze emocji, od ekscytacji, czy śmiechu po współczucie i smutek. Historyczną postać Henryka VIII od zawsze uważałam za intrygującą i ekscentryczną, jednak dopiero serial sprawił, że ten wielki władca stał się dla mnie pełnowymiarowym człowiekiem. Egocentrycznym, miotanym własnymi pragnieniami i naginającym wszelkie prawa do własnych celów dupkiem, ale jednak w pełni ludzkim dupkiem, któremu towarzyszyłam, gdy żył i umierał.

Królowe zrobiły na mnie wspaniałe wrażenie. Wpierw opanowana i niezwykle silna Katarzyna Aragońska (Maria Doyle Kennedy). Później Anna Boleyn, którą uwielbiałam. Zresztą trudno mi się dziwić, skoro spośród wszystkich kobiet Henryka to ona zajęła najwięcej czasu antenowego. Natalie Dormer fenomenalnie wcieliła się w jej rolę i podbiła moje serce godną postawę i czającym się w Królowej szaleństwie. Pomimo wszystkich występków Lady Anny, było mi źle gdy szła na śmierć, a jej miejsce zajęła  Jane Seymour, choć była dobra niczym anioł. Lady Jane łatwo zdobyła moją sympatię  choć nie zżyłam się z nią na tyle by rozpaczać po jej śmierci, a przynajmniej nie tak, jak sam Henryk. 4 małżeństwo zostało zawarte z rozsądku z Anną Kliwijską (Joss Stone). Król nie był zachwycony swą nową żoną, więc czym prędzej znalazł pretekst do rozwodu. Sympatyczna i miła Anna dobrze na tym wyszła, zachowała głowę i zdobyła tytuł "Drogiej Królewskiej Siostry" wraz z wiążącym się z nim bogactwem. Piątą żoną króla Anglii została młodziutka i głupiutka Katarzyna Howard (Tamzin Merchant). Małżeństwo skończyło się po 2 latach ścięciem głowy. Cóż... i tak jej nie lubiłam! Ostatnią była Katarzyna Parr (Joely Richardson), którą Henio odbił z rąk brata swojej zmarłej żony (tej trzeciej). O dziwo Katarzynie Parr udało się przeżyć Króla... 

"Dynastię Tudorów" pierwszy raz oglądałam 3 lata temu i byłam serialem zachwycona! Przy okazji premiery książki powstałej na bazie scenariusza Michaela Hirsa (Anne Gracie - Dynastia Tudorów: Król, królowa i królewska faworyta) postanowiłam ponownie go obejrzeć. Muszę się przyznać, że ponownie byłam pod ogromnym wrażeniem zarówno scenariusza, jak i gry aktorskiej. Świetnie dobrana muzyka, krajobrazy i stroje z epoki były balsamem dla moich zmysłów. Muszę jednak być do końca z Wami szczera i powiedzieć w prost: Serial ma błędy. Główne wątki są jak najbardziej dopracowane, lecz szczegóły bywają niedopracowane i mijają się ze znaną nam historią. Osobiście uważam jednak te pomylone szczegóły za mało istotne, a przed tymi dopieszczonymi chylę czoło np. wpleceniem w dialog aktorów autentycznych wypowiedzi postaci historycznych. 

"Dynastia Tudorów" jest sztuką, która tchnęła życie we wspaniałą, lecz zakurzoną historię jednego z najbardziej rozpoznawalnych władców Anglii. Mogę śmiało zaryzykować stwierdzenie, że nawet Ci, których historia nudzi będą z pasją przerzucać kolejne odcinki by poznać tą hipnotyzującą opowieść o Królewskich namiętnościach i ułomnościach. Polecam każdemu!