Przegląd Końca Świata: Blackout

Nie wiem czy jesteście tu nowi, czy też już doskonale wiecie, że jestem uparta w swoim masochizmie. Cóż... pierwsi się dowiedzą, a drudzy pokiwają głowami z pobłażaniem. Tak czy inaczej muszę się przyznać, że Blackout kupiłam w dzień premiery i postanowiłam wstrzymać się z czytaniem do chwili, gdy stanie się to absolutnie nie zbędne. Wiecie, taka książka na czarną godzinę, kiedy naprawdę, ale to naprawdę MUSICIE przeczytać coś dobrego i nie macie czasu na eksperymenty, czy niespodzianki. Dwa dni temu nadszedł ten moment.

Trylogia Przeglądu Końca Świata jest zdecydowanie najlepszą historią o zombie, jaką kiedykolwiek przeczytałam. Jeśli jeszcze nie czytaliście pierwszych dwóch tomów to najpierw zapraszam do przeczytania ich pseudo-recenzji (link do FEEDa i link do Deadline), następnie do księgarni lub biblioteki, a po przeczytaniu możecie czytać ten tekst dalej, bo jestem pewna, że poniżej nie obejdzie się bez spoilerów, a naprawdę nie chcielibyście sobie zepsuć zabawy z odkrywania spisków, które przygotowała Mira Grant. Zakładam, że posłuchaliście mojej rady, więc lecę dalej bez ogródek.

"Dziennikarstwo musiało wyglądać zupełnie inaczej w czasach, gdy ludzie nie rozwiązywali większości swoich problemów przy użyciu broni."

Ostatnio skończyliśmy na cudownych zmutowanych komarach, które przenoszą wirusa Kellis–Amberlee, szalonej pani naukowiec, która zbiera zombiaczki i wyciąga od Shauna litry krwi, który swoją drogą dalej ma załamanie nerwowe, CZKC dalej knuje i wywołuje mini zagładę ludzkości, martwa Georgia żyje i jest przetrzymywana przez CZKC. Z pewnością zapomniałam o czymś istotnym, ale przecież przeczytacie sami i się dowiecie. Co przynosi nam nowy tom? Wybuchy, zombie, wybuchy epidemii zombie, ucieczki przed wybuchami epidemii, ucieczki przed zombie, bieganie za zombie grizzly, zabijanie swoich przyjaciół, którzy stali się zombie, powroty zza grobu martwych sióstr, które o dziwo nie są zombie, czyli normalny tydzień/miesiąc z życia redakcji Przeglądu Końca Świata. Mogłabym napisać, że to naprawdę nic nowego, tak jak przedstawiła to opisując Deadline, jednak wszystko zależy od podejścia czytelnika. Przy drugim tomie byłam wyjątkowo ostrożna i zdystansowana do bohaterów, ale przy Blackout, gdy wiedziałam już, że autorka odda mi Georgię, znów pozwoliłam sobie na zaangażowanie. Niby prosta rzecz, a wiele zmienia.

Po dwóch latach, które minęły odkąd przeczytałam FEED, ponownie zakochałam się w świecie, w którym ludzie żyją, pracują, czytają, kochają i wykonują wszystkie normalne czynności, gdy zombie radośnie sobie biegają kilkanaście kilometrów dalej. Panika? A gdzież! W takiej sytuacji lepiej sprawdza się ostrożność i paranoja. W końcu od tykania zombie kijem są Irwini, a od przekazywania informacji - Newsi. Dla mnie ważne, że zarówno jedni, jak i drudzy są blogerami, ale nie będę przecież drugi raz przerabiać tego tematu. Wiedzcie tylko, że PKŚ zawsze dostaje ode mnie kilka dodatkowych punktów za obsadzenie blogerów w rolach głównych. W każdym razie taka normalna wizja z-apokalipsy jest strasznie odświeżająca po wszystkich Żywych Trupach, które ciągle wybijają uciekających ludzi. Wręcz wydaje się bardziej prawdopodobnym scenariuszem z-katastrofy. Dlatego okropnie żałuję, że przyszło mi się z nią pożegnać na zawsze (a przynajmniej do przeczytania całej historii od nowa). Na całe szczęście Grant zakończyła wszystko w dobry stylu. Dostałam to, co dostałam w FEED i to, czego brakowało mi w drugiej części, czyli porządnej bomby zrzuconej na czytelników i obywateli. Deadline i Blackout stanowią całość, podczas gdy FEED działa samodzielnie.

Największymi atutami tej części nie są wybuchy, zombie czy spiski, choć to wszystko również działa na plus, lecz diabelsko dobry, ironiczny humor. Śmiałam się w momentach, w których ginęły dziesiątki ludzi i jestem pewna, że nie byłam jedyna. Przez Grant wszyscy pójdziemy do piekła, jeśli będą brać takie reakcje pod uwagę. Muszę Was jeszcze uprzedzić, że powieść diabelnie wciąga, więc powinniście zacząć ją czytać, gdy będziecie mieli przed sobą wolny weekend, w przeciwnym wypadku nie obejdzie się od jęków irytacji, gdy coś będzie zmuszało do odłożenia jej na półkę. Wierzcie mi, ta książka jest bezczelnie dobra!